Ах, Зяма, Зямачка, лёсу блазна, ты вымаліў у жыцці… Аўсюком таіўся сярод корму конскага, за шырмай схаваўшы пакалечанае цела… Але твой голас! Голас!!! Гэты трубны галас, ян распаўсюдзіўся па ўсіх хрушчовак і праспектах і стаў настолькі ўсім вядомы, што ты... Ты выскачыў з лялечнага храма, як агалошаны... Стварыўшы, з самога сябе жывую ляльку, так геніяльна пакульгаў па ўсёй планеце, што стаў кумірам удоў пары ваеннай. А, успомніце… Перад зыходам, і перад тым, як заслону ўпаў, апошні дзействам - твой тэлетэатр… Вось, у глыбіні задрапіраванага крэслы, зачыніўшы вочы, сядзіць змучаны Стары… І раптам, страпянуўшыся… Пульсуючы далонямі і торсам, маршчынамі, вачыма, носам і голасам выдатна - сіплым… Як ты цягнуўся ўвесь да нас, як ты маліў, як сцвярджаў, што смерці, ну, няма ў памоўцы… Ах, Зяма, Зямочка… Лёсу блазна, нам на забаву выпрасіўшы ў жыцці… Ты ўзяў і растварыўся без астатку… Увесь… Без астатку… Растварыўся у кожным, кожным з нас… |
Положение о Клубе
Сделать стартовой
