Ужо не восень, а зіма пасярэбрыла кроны… ...А адлюстраванне тваё у прасторы за аконным – той адказвае недарэчы, тое, засланіўшыся плечкам, кідае бязлітасны погляд мне ў спіну… Рассакрэчваць – ўздыхаеш шумна і лёгка, абазначаць з усмешкай нешта… З табой усё ясна. ... Ну, а мне - што?! А мне што?!!! ...Дык вось і стаяць, і задыхаючыся паўтараць, тое, як сыдзеш з розуму сама… - Ужо не восень… ... А зіма. |