СПОВЕД СЯБРАМ Сябры дзяцỉнства пастарэлỉ, Iх пасỉвелỉ валасы, Сяброўкỉ нашы пасталелỉ, Гучаць не звонка галасы. У кожнага свая дарога, Што ўслед за ўнукамỉ бяжыць. Нам часам трэба дапамога, Каб дзень да вечара дажыць. Ды нешта з вынỉкам не тое – Працяг вядзецца праз вякỉ. А маладосць – амаль святое… Пад водар траў каля ракỉ. 9-12.02.2017 |